March of the Litomerice Rifles

Het concert dat op 24 april 1910 in het stadspark van Subotica werd opgevoerd, maakte een einde aan de verloving van Fucík als regimentskapelmeester van IR 86. Toen hij overstapte naar IR 92 Edler von Hortstein, die gestationeerd was in het fort Terezín, had hij niet de modieuze stijl in gedachten. kuuroorden van Noord-Bohemen met hun elegante sociale leven hoopte hij liever concerten te geven in zijn geliefde Praag. Hoewel deze stad de thuisbasis was van vijf mooie regimentskorpsen, die van de burgerwachten en die van de Sokols, bedacht hij dat hij daar succesvol kon zijn vanwege zijn bijzondere stijl en de fijne programmering van zijn concerten. Zijn hoop kwam echter niet echt uit, aangezien zijn collega's van de andere regimenten erin slaagden hem uit Praag weg te houden door speciale regels van militaire ondergeschiktheid toe te passen. Met andere woorden, Fuèík zou met zijn band in een ander korpsgebied hebben opgetreden – en dit was verboden omdat regimentsbands geen concerten mochten geven in andere “gebieden van territoriale verantwoordelijkheid”. In februari 1912 werden Fucík en zijn band naar Berlijn gedelegeerd om muziek te spelen voor het “Bal van de Oostenrijkers”. De muzikale triomfen die daar werden behaald, waren waarschijnlijk de aanleiding voor Fucíks beslissing om het leger te verlaten en succesvol te worden als freelance componist en muzikant in de Duitse hoofdstad. Zijn afscheidsconcert, dat op 26 juli 1913 in Teplice werd opgevoerd ten gunste van de pensioenfondsen van militaire kapelmeesters, was een overweldigend succes. Tijdens dat concert ging zijn opzwepende mars “Österreichische Soldatenklänge” in première. Het is van historisch belang om de verschillende titels van de mars te beschouwen. De handtekening luidde oorspronkelijk "Das Regimentsleben" ("Regimenteel leven"). Daarna werd het omgedoopt tot “Österreichische Soldatenklänge” (“Geluiden van de Oostenrijkse soldaten”). Na 1918 werd de titel eindelijk afgekeurd. Het is daarom zeer gerechtvaardigd om aan te nemen dat de titel “Leitmeritzer Schützenmarsch” (“Mars van de Litomerice-geweren”) algemeen aanvaard werd toen de mars werd aangenomen door het Burgergeweerkorps van Litomerice. Het kunstig gebruik van een aantal militaire bugelgeluiden tijdens de mars doet denken aan een bijzonderheid in het Oostenrijks-Hongaarse leger, aangezien de regimentskapelmeester verantwoordelijk was voor de opleiding van de compagnieshoornblazers; de praktische training werd echter over het algemeen uitgevoerd door de regimentstrommel belangrijk.