I Vespri Siciliani

In 1854 was Verdi in Parijs om in opdracht van de Opéra I vespri siciliani (1855) te componeren. De componist begon zich al snel te ergeren aan de eisen van de Franse ‘Grand Opéra’ omdat hij deze te beperkend en gekunsteld vond: “Ik zal erg blij zijn als ik I vespri siciliani heb voltooid. Een opera bij de Opéra is zo vermoeiend als het doden van een stier. Vijf uren muziek? … pfff!” Na de première schreef de Franse componist Hector Berlioz voor het Journal des débats een artikel waarin hij zei: “We moeten toegeven dat in I vespri siciliani de indringende intensiteit van de melodische expressie, de weelderige afwisseling van de instrumentatie, de volheid, depoëtische sonoriteit van het geheel, de warme levendigheid die alom schittert en de hartstochtelijke kracht, hoewel deze zich langzaam ontvouwt (een karakteristiek kenmerk van Verdi’s talent), het hele werk een bepaalde grootsheid geven, een soort majestueuze soevereiniteit die nadrukkelijker naar voren komt dan in Verdi’s eerdere theaterproducties .”In de ouverture, een groots, onstuimig meesterwerk, horen we de tederheid en kracht van de eerste schreden op het pad van het Italiaanse ‘risorgimento’.