Henk Badings – Bladmuziek & partituren

Henk Badings (1907– 1987) was een Nederlandse componist van zowel vocale, instrumentale als elektronische muziek. Vooral zijn werken voor harmonie- en fanfareorkest zijn tegenwoordig nog erg geliefd. Veel gespeelde werken van zijn hand zijn onder andere “Images” (1983) voor fanfare en “Figures Sonores” voor harmonieorkest. Ontdek de wereld van Henk Badings op deze pagina en lees hier meer over zijn leven en werk:

Een treurig begin

Henk (Hendrik Herman) Badings werd in 1907 geboren in Bandoeng (voormalig Nederlands-Indië) in 1907. Zijn vader was officier bij de KNIL en zijn moeder was violiste. Op achtjarige leeftijd trok het gezin Badings na het overlijden van zijn vader naar Nederland, waar een jaar later helaas ook zijn moeder overleed. De rest van zijn jeugd bracht hij door in een pleeggezin. De jonge Badings bleek een grote aanleg te hebben voor wiskunde en muziek, maar ook schilderen, boetseren en dichten hadden zijn interesse.

Een leven in de muziek

Ondanks het feit dat Henk Badings zijn eerste compositie voor viool reeds op 12-jarige leeftijd schreef duurde het nog even voordat hij zich volledig zou richten op de muziek. Na zijn middelbare school studeerde hij mijnbouwkunde en geologie aan de hogeschool in Delft. Hij studeerde in 1931 cum laude af; ondertussen was reeds in 1930 zijn eerste symfonie in première gegaan in het concertgebouw in Amsterdam! Na zijn studie werkte hij enkele jaren als wetenschappelijk medewerker aan de Technische Hogeschool Delft en nam hij tegelijkertijd ook compositielessen bij Willem Pijper. Op basis van het muzikale succes van onder meer zijn cellosonate die in 1931 door cellist Henk van Wezel met het Concertgebouworkest in première ging werd hij in 1934 aangesteld als compositiedocent aan het conservatorium van Rotterdam en aan het Amsterdamse muzieklyceum. Hij besloot zich volledig te gaan richten op de muziek. Nadat Willem Mengelberg tijdens zijn veertigjarig jubileum als dirigent van het Concertgebouworkest ook de derde symfonie van Badings in première liet gaan werd Badings een gevestigde naam in zowel de Nederlandse als de internationale muziekwereld. Zo schreef hij zijn “Symphonischer Prolog” in opdracht van de Wiener Philharmoniker ter ere van hun honderjarig bestaan in 1941.

Een pionier in de elektronische muziek

Vanwege zijn functie binnen de Nederlandse Cultuurraad tijdens de oorlog krijgt Badings van 1945 tot 1947 een beroepsverbod opgelegd. Een feit dat hem helaas (nog) zal achtervolgen tot aan zijn dood. In deze periode raakt hij geïnteresseerd in radiofonische en elektronische geluidsbronnen. Nadat hij in het Philips laboratorium in Eindhoven een eigen studio ingericht heeft(,) neemt zijn elektronische muziek een vlucht. In 1954 ontvangt hij de Prix d’Italia voor zijn radiofonische opera “Orestes” en in 1959 gaat in Salzburg de allereerste volledig elektronische opera in première. Naast vernieuwingen op het gebied van elektronische muziek experimenteerde hij ook uitgebreid met alternatieve stemmingen en “extended techniques” op verschillende instrumenten. Zo schreef onder meer werken in 31-toonsstemming.

Amateurmuziek

Alhoewel zijn werken voor symfonieorkest niet meer zo vaak worden uitgevoerd geldt het tegendeel voor zijn werken voor harmonie- en fanfareorkest. Bekende voorbeelden zijn onder meer “Images” (1983) voor fanfare en “Figures Sonores” voor harmonieorkest. In 1978 deed hij het Wereld Muziekconcours in Kerkrade – de olympische spelen voor de blaasmuziek – een openingstune cadeau, die tot en met 2021 gebruikt werd. Naast talloze composities voor blaasorkesten schreef Henk Badings ook uitgebreid voor (amateur)koren.

Een selectie van de muziek van Henk Badings:

• Koormuziek van Henk Badings – Bladmuziek
• Kamermuziek van Henk Badings – Bladmuziek
• Bladmuziek voor harmonieorkest van Badings
• Bladmuziek voor fanfareorkest van Badings